De som nesten ble valgt denne gangen var
- Egalias døtre av Gerd Brantenberg (denne boken gjorde sterkt inntrykk på meg da jeg leste den, men det er temmelig lenge siden nå, så vanskelig å vite om det fremdeles holder stand).
- Eragon av Christopher Paolini (ukomplisert og lettfattelig fantasy, som er fantastisk til sommerlesing på alt for varme dager. Men akkurat nå er været grått ute, og jeg trenger noe med litt mer substans).
Dermed falt valget på - ikke en roman denne gangen, men dramatikk:
- Eit draumspel av August Strindberg.
Min omatale av stykket, og oppsetningen på Hålogaland teater finner du her: Min största smärtas barn
Bildene under kommer fra en oppsetning av Ingmar Bergmann i 1970. Bildene er tatt av Beata Bergström, og er fra denne siden.
"Mannen: (Til kona) Lykka mi er så utan grenser at eg kunne døy...
Kona: Kvifor døy?
Mannen: Samstundes veks eit frø til ulykka midt i lykka: den et seg sjølv som flammen... den kan ikkje brenne evig, men må slokne, og denne førekjensle av slutten gjer ende på lykka når den er på det høgaste.
Kona: La oss døy saman, nettopp no!
Mannen: Døy? Ja vel! For eg fryktar lykka! Den svikefulle!"
"Dottera: (...) Det har eg drøymt.
Diktaren: Det har eg dikta ein gong!
Dottera: Da veit du kva dikt er...
Diktaren: Da veit eg kva draum er... Kva er dikt?
Dottera: Ikkje røyndom, men meir enn røyndom... Ikkje draum, men vakne draumar...
Diktaren: Og menneskebarna trur at vi diktarar berre leikar... hittar på og finn opp!"
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar